Hostel - zastępczy dom rodzinny powstał w 1995 roku i od
tej pory działa nieprzerwanie dając schronienie
trzynastu osobom niepełnosprawnym intelektualnie.
Razem tworzą wielopokoleniową
rodzinę. Najmłodszy mieszkaniec hostelu (lat 20) jeszcze
uczy się w szkole zawodowej. Najstarsza mieszkanka (lat
56) uczęszcza do ŚDS przy ul. Lodowej. Pozostali
mieszkańcy w godzinach dopołudniowych uczestniczą w
zajęciach w WTZ.
Po zajęciach wracają do hostelu, gdzie prowadzą normalne
życie w ciepłej, domowej atmosferze. Wszelkie prace
domowe wykonują w miarę możliwości sami przy niewielkiej
pomocy asystentek. Jak przystało na rodzinę młodsi
opiekują się starszymi, sprawniejsi pomagają mniej
sprawnym. Istotne jest aby każdy mieszkaniec miał swój
wkład w życie rodziny i czuł się odpowiedzialny za swój
dom. Wolny czas każdy w hostelu spędza tak jak lubi.
Mieszkańcy posiadają własne, jednoosobowe pokoje,
urządzone według upodobań właścicieli, często zgodnie z
zainteresowaniami. Mieszkańcy lubią w nich przebywać,
jednak większość czasu spędzają w grupach w salonie przy
telewizorze, w ogrodzie, przed komputerem, słuchając
muzyki, rysując czy po prostu rozmawiając. Dom jest otwarty i gościnny. Niemal każdego dnia można
tu spotkać rodziny, przyjaciół, wolontariuszy czy
praktykantki z poznańskich szkół policealnych i uczelni.
Bardzo lubianą formą spędzania czasu wolnego są
wycieczki po Poznaniu i okolicy, wypoczynek na Dębinie,
zwiedzanie placówek kulturalnych. dzięki temu mieszkańcy
mają możliwość ciągłego rozwijania się i integracji
społecznej.
Ze względu na specyfikę placówki
kandydat do hostelu musi spełniać określone warunki.
Pierwszeństwo mają osoby które utraciły z różnych
przyczyn oparcie w rodzinie i sieroty. W hostelu nie
mogą zamieszkać osoby agresywne, konfliktowe, wymagające
opieki pielęgniarskiej czy też z dysfunkcjami ruchu lub
wzroku. Ideą hostelu jest utrzymanie najdłużej jak to
możliwe samodzielności i funkcjonowanie w oparciu o
własne możliwości.
Hostel - zastępczy dom rodzinny powstał w 1995 roku i od
tej pory działa nieprzerwanie dając schronienie
trzynastu osobom niepełnosprawnym intelektualnie.
domowej atmosferze. Wszelkie prace
domowe wykonują w miarę możliwości sami przy niewielkiej
pomocy asystentek. Jak przystało na rodzinę młodsi
opiekują się starszymi, sprawniejsi pomagają mniej
sprawnym. Istotne jest aby każdy mieszkaniec miał swój
wkład w życie rodziny i czuł się odpowiedzialny za swój
dom. Wolny czas każdy w hostelu spędza tak jak lubi.
Mieszkańcy posiadają własne, jednoosobowe pokoje,
urządzone według upodobań właścicieli, często zgodnie z
zainteresowaniami. Mieszkańcy lubią w nich przebywać,
jednak większość czasu spędzają w grupach w salonie przy
telewizorze, w ogrodzie, przed komputerem, słuchając
muzyki, rysując czy po prostu rozmawiając.
Dom jest otwarty i gościnny. Niemal każdego dnia można
tu spotkać rodziny, przyjaciół, wolontariuszy czy
praktykantki z poznańskich szkół policealnych i uczelni.
Bardzo lubianą formą spędzania czasu wolnego są
wycieczki po Poznaniu i okolicy, wypoczynek na Dębinie,
zwiedzanie placówek kulturalnych. dzięki temu mieszkańcy
mają możliwość ciągłego rozwijania się i integracji
społecznej.